نزدیکى هاى غروب آفتاب ، مسیر طولانى را به طور مخفیانه شناسایى کرده بودیم ،
موقع غروب محمدعلى گفت : «مىخواهم نماز بخوانم ».
گفتم : میان مواضع دشمن ممکن است هر لحظه شناسایی شده ،
یا حتى اسیر شویم ، ولى او بى اعتنا به حرف من مشغول وضو شد.
با خودم فکر کردم که اصلا جنگ ما به خاطر نماز است . همان جا پتو پهن کردیم و نماز را به محمدعلى اقتدا کردیم .
"نماز
عشق دو رکعت" است که وضوی آن جز با خون صحیح نیست. نمازی است که هرجا
نمی‌شود بجا آورد مگر در قتلگاه، پس با فضیلت‌ترین آن در حرم کربلاست. "نماز
عشق دو رکعت است" مقدمات فراوان می‌خواهد، اول عاشق باید دل را به اشک
شستشو دهد؛ بعد، از عشق لقاء بسوزد. تا آنکه این سوختن در خانه تنش افتد و
با خون، وضویش را آماده سازد.
"نماز عشق دو رکعت است" بعد از نماز،
ملائک را در اطراف می‌بینی که آماده‌اند تا تو را به معراج و دیدار خدا
برند. معمولاً در جبهه بجا آورده می‌شود. بر تمامی آنها که به جبهه مشرف
شده‌اند واجب می‌شود؛ چون شهادت را انتخاب کرده‌اند. این دو رکعت نشانه‌ی
پیروزی است. چون شهادت نیز خود پیروزی است.
"نماز عشق دو رکعت است" اما نمی‌شود؛ نوشت چرا که نوشتن برای این نشاید.
"نماز عشق دو رکعت است" رکعت اول: خونین شدن "تن" رکعت دوم: آزاده شدن" روح" کسی
نیست و نخواهد آمد که لذت و مناجات این نماز را بداند، چرا که بجا
آورندگان آن شهیدانند و کسی ندانست که عاشق با این نماز تا کدامین منزل
دوست را پیمود اما غنچه‌های باز شده خونین در بدنش گواهی می‌دهند که به
سرمنزل لقاء رسیده است.
شهید فرجی، هیبت الله
